மௌனம் பேசியதே

"சார் தேங்கா மாங்கா சுண்டல். வாங்கரீங்களா சார்?". ராகவன் சிரித்துக்கொண்டே தலையாட்டி அந்த சிறுவனை போக சொன்னான். மரீனா கடற்கரையில் ஒரு நிமிஷம் இவர்கள் தொல்லை இல்லாமல் காற்று வாங்க முடியாது.ஆனால் சுண்டல், பஜ்ஜி இல்லாத கடற்கரை பற்றி நினைத்து பார்க்கவும் முடியவில்லை அவன் மற்ற கல்லூரி நண்பர்கள் எல்லாரும் கடற்கரை மணலில் விளையாடி கொண்டிருக்கையில் அவன் மட்டும் எதையோ கடலில் பறி கொடுத்த மாதிரி வெறித்து பார்த்து கொண்டிருந்தான்.

கிட்டத்தட்ட நூறு அடி தள்ளி ரம்யா நின்றுகொண்டிருந்தாள . அவள் அழகிய கூந்தல் கடற்கரை காற்றில் அடங்காபிடாரியாய் சொன்ன பேச்சு கேட்காமல் ஆடியது. திடீரென்று ராகவனுக்கும் திருவிளாயாடல் படத்தில் வரும் மன்னனை போல் அதே சந்தேகம் ஏற்பட்டது. ஆனால் அவளிடம் அதை எப்படி கேட்பது? அவன் அதை சொல்லி அவள் அதை புரிந்து கொள்வதற்குள் பல நாட்கள் ஆகிவிடுமோ? அந்த சந்தன கலர் புடவையில் அமைதியாய் கடற்கரை ஓரத்தில் நின்றுகொண்டிருக்கையில் அவள் ஏதோ ரவி வர்மா ஓவியம் போல் காட்சியளித்தாள்.

எத்தேசேயாக அவளும் அவனை பார்த்தாள். இருவரும் புன்னகை பரிமாறி கொண்டனர். அவன் அவளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான் அர்ம்ஸ்டறாங் நிலாவில் காலடி எடுத்துவைத்தபோது எப்படி உணர்தானோ தெரியவில்லை ஆனால் அவனுக்கு அவளை நோக்கி வைத்த ஒவ்வொரு அடியும் ஒரு உத்வேகத்தை கொடுத்தது. அவன் அவளை பார்த்தான். சில சமயங்களில் சில உணர்வுகள் சொல்ல வார்த்தைகள் தேவை இல்லை.....கண் பார்வை மட்துமே போதுமானது. அவன் பார்வையாலே கேட்க அவள் பார்வையாலே சம்மதம் சொல்ல ஒரு நொடிக்கு பூமி சூழல்வது நின்றது போல இருந்தது

கை கோர்த்து கொண்டே இருவரும் அந்த காது கேளாதோர் வாய் பேசாதோர் கல்லூரி பெருந்தை நோக்கி நடந்தனர்